"Niebieskie nitki" M. Gutowska-Adamczyk

Zaczęło się tak, że weszłam do biblioteki w celu wypożyczenia pierwszego tomu "Cukierni pod Amorem". Oczywiście, że nie było ani jednego egzemplarza (a ja naiwna myślałam, że będzie:p), ale za to znalazłam "Niebieskie nitki". Z braku laku postanowiłam zacząć od tej książki, a "Cukiernię..." zdobyć innym razem.

Szesnastoletnia Linka przeżywa bardzo trudne chwile. Jej rodzice postanowili wziąć rozwód, co doprowadziło do przeprowadzki do dworku, w którym teraz zamieszkują trzy pokolenia - Linka, jej mama Joanna, babcia Musia  oraz prababcia Bunia, z którymi nie może znaleźć wspólnego języka, a na dodatek pod nogami biega suczka Bella. Dziewczyna nie może się pogodzić z tym, co ją spotkało. Pałacyk z biegiem czasu zaczął zmieniać się w ruderę. Doszło do tego, że Linka spokojnie mogła w swoim pokoju raczyć się świeżym powietrzem, ponieważ dach postanowił ogłosić bunt i po prostu się zapaść. 

Co może jej pomóc? Okazuje się, że tym kto wyciągnął do niej pomocna dłoń jest sławny pisarz,  z którym prowadzi wirtualną korespondencję. 

Joannie wcale nie jest łatwiej w życiu. Rozwód, córka nie zwracająca na nią uwagi, problemy finansowe, podupadające zdrowie matki, coraz mniej klientów w gabinecie. I ta książka, która sprawiła, że wyładowała się na autorze. A w ogóle go nie znała! Jest jej ta strasznie wstyd za napisane do niego słowa! Czy jej wybaczy? I jak to się skończy?

Szczerze mówiąc, gdy zaczynałam czytać bałam się faktu, że jest to raczej literatura dla młodzieży. Linka momentami tak bardzo mnie denerwowała! I skąd się wzięła reszta bohaterów? Odpowiedź na to oraz inne pytania szybko się znalazła, jednak czytałam dalej i dalej, aż do końca. Gdy dojechałam do ostatniego słowa miałam kłąb myśli, które układały się w jedno pytanie: dlaczego on? No ale taka wola autorki:)

Książka może nie jest taka do końca lekka, ponieważ są momenty wprowadzające trochę nerwową atmosferę, ale i tak czytało mi się bardzo miło i z przeczuciem, że po coś to wszystko jest.

;*