Bogini niewiary - Tarryn Fisher

Źródło zdjęcia

Pojawiać się. Znikać. Robić swoje. Zmieniać miejsce. Nie kochać. Poznawać ludzi. Nie angażować się. Nie zapomnieć o samej sobie. Oddychać. Szukać. Znaleźć. Odetchnąć. Jechać dalej. Żyć. To tylko niektóre z poleceń, które Yara wydaje sama sobie. One sprawiają, że potrafi jeszcze jako tako funkcjonować, choć jest jej trudno. Nie chce więcej ranić. Nie chce zostawiać za sobą spalonych mostów. Tylko czy potrafi aż tak zmienić swoje życie?

Yara jest muzą. Nie jakąś mityczną postacią, ale człowiekiem z krwi i kości, który nadaje sens twórczości innych, najczęściej mężczyzn. Gdy już im pomoże znika, zostawiając po sobie ślad w postaci złamanych serc artystów. Yara ma jednak przeświadczenie, że właśnie takie zranione, cierpiące serce sprawia, że wszelkie dzieła ulegają zmianie. Nabierają głębszego znaczenia, które trafia do serc odbiorców. Prowokują do pojawienia się natchnienia, a przecież także o to chodzi w sztuce. Bez natchnienia, bez weny, nie ma sztuki. Taką weną jest właśnie Yara.

David ma inny pogląd na świat. Według niego prawdziwa miłość, taka szczera, jedyna na całe życie istnieje naprawdę. Tylko dzięki uczuciu do Yary powstały jego największe hity, które zachwyciły nie tylko fanów, ale także jego samego. Czas spędzony bez swojej żony, bez nawet jednego słowa czy listu, był najbardziej efektywnym okresem pod względem zawodowym. Życie prywatne jest osobną historią, ponieważ waliło się jak przysłowiowy domek z kart.

Zapowiadało się, że będzie naprawdę pięknie. On o nią zabiegał, starał się. Ona była niedostępna, ale jednocześnie dawała sygnały, że jest nim zainteresowana. Musiało upłynąć trochę czasu, ale się udało i oto stanęli na ślubnym kobiercu. I tak naprawdę, to by było tyle. Wiecie, może nie spodziewałam się fajerwerków i wzlotu do nieba z zachwytu, ale sądziłam, że ta książka będzie bardziej... żywa.

Co mam na myśli? Nie chodzi o monotonię wydarzeń, bo nie można powiedzieć, że nic się nie działo. Autorka bardzo fajnie pokazała, że miłość, to nie tylko ochy i achy, że można się w tym wszystkim zagubić, popełnić błąd (lub nawet kilka), potrzebować czasu, ale jednak zrozumieć, co jest najważniejsze. I to jest naprawdę super! Ale sposób, w jaki to zostało przedstawione już nie do końca do mnie przemawia. Główni bohaterowie niby czują coś do siebie, jakoś to sobie okazują, ale brakuje mi w tym wszystkim prawdziwej chemii, a przede wszystkim pasji.

Zabrakło energii, zdecydowania, pasji i chęci. Wiem, co to znaczy zastanawiać się, czego tak naprawdę chcę w miłości, ale mam wrażenie, że nie będąc bohaterką żadnej książki, a tylko zwykłym człowiekiem, miałam w sobie więcej życia niż Yara i David. Czytając miałam takie uczucie, że mimo tego, że są głównymi bohaterami, to wszystko dzieje się obok nich. Nie tego się spodziewałam.

Żeby nie było, nie neguję całkowicie tej książki. To, o czym wspomniałam wyżej, czyli pokazanie miłości w sposób normalny, a nie „cukierkowy” zasługuje na duży plus. Sama zamysł wątku, że Yara jest muzą Davida również zasługuje na uwagę i, prawdę mówiąc, właśnie on skusił mnie do przeczytania tej książki. Chciałam poznać historię, w której to największe uczucie jest pokazane inaczej, mniej tradycyjnie. To otrzymałam i z tego jestem zadowolona.

Podsumowując. Moje oczekiwania były większe, ale nie jest tak, że jestem Boginią niewiary rozczarowana. Tak bym tego nie nazwała. Może tak – nie do końca do mnie przemówiła, pomimo swojego potencjału. Jeśli ktoś szuka historii, podczas której chce się po prostu zrelaksować i zapomnieć o codzienności, to ta książka będzie idealna, bo w gratisie można otrzymać spojrzenie na miłość z zupełnie innej strony niż zazwyczaj. Jednak jeśli ktoś poszukuje lektury dynamicznej, ale też o poważniejszym podejściu do tematu, to może się czuć nieco rozczarowany. Osobiście, mam mocno mieszane uczucia, bo z jednej strony jest naprawdę w porządku, ale z drugiej jednak razi mnie ten brak charakteru u bohaterów. Mogło być nieco lepiej.

Za możliwość przeczytania Bogini niewiary dziękuję Wydawnictwu SQN.